Μέσα από το κομματικό του όργανο, την “Αυγή”, επέλεξε ο ΣΥΡΙΖΑ να χτυπήσει την “πρώτη προσπάθεια” του “Νέου Μπερλουσκόνι”( όπως τον αποκαλεί)του πρόεδρου του Ολυμπιακού και εφοπλιστή Μαρινάκη στο Δήμο του Πειραιά.
Το άρθρο έχει παραπομπές στις ιταλικές περγαμηνές του επιχειρηματία και μεγιστάνα Καβαλιέρε και μάλιστα στηλιτεύει την στήριξη που παρέχει-όπως υποστηρίζεται-ο Μητροπολίτης Σεραφείμ στον Έλληνα επιχειρηματία. Βγάζει τα δόντια ο ΣΥΡΙΖΑ στον Μαρινάκη και αναμένεται με ενδιαφέρον η εξέλιξη του “ακήρυχτου πολέμου”.
Ακολουθεί το άρθρο
Ο Μπερλουσκονισμός ξεκινά από τον Πειραιά;
“Μεγαλοεπιχειρηματίας, μεγαλοεφοπλιστής συγκεκριμένα, με δυνατές σχέσεις με το πολιτικό σύστημα (κατά την δεξιά του εκδοχή, εννοείται, και με «άκρες» στον Τύπο, φερόμενος ως ο αφανής εκδότης νεοπαγών «μέσων». Μεγαλομέτοχος και πρόεδρος μιας από τις πιο δημοφιλείς ποδοσφαιρικές ομάδες της χώρας. Αποφάσισε λοιπόν ο περί ου ο λόγος «να βγει μπροστά», να αναμιχθεί ενεργά με την πολιτική. Αξιοποιώντας την ως εκ της κρίσης ρευστότητα του πολιτικού σκηνικού. Ε, λοιπόν, αν σε κάποιους θυμίζει την περίπτωση Μπερλουσκόνι, μπορεί και να μην πέφτουν εντελώς έξω…Ο πρώτος που απηύθυνε προσκλητήριο προωθημένης ανάμειξης με τα κοινά στον μεγαλοεπιχειρηματία ήταν ο Μητροπολίτης. Ο γνωστός Μητροπολίτης Πειραιώς, των πολύ γνωστών φρονημάτων. Των ακόμη πιο γνωστών ιδιομορφιών και των συνεπακόλουθων «αφορισμών». Ε, αυτό και μόνο κάτι λέει. Για όποιον, τουλάχιστον, θέλει να καταλάβει. Κι εκείνος το αποφάσισε. Βάζοντας -για την ώρα;- μπροστά τον «αντ’ αυτού». Ο ίδιος περιοριζόμενος σε «δεύτερο ρόλο». Έτσι, προκειμένου να τσιμπήσουν κι εκείνοι που δεν τα πιάνουν με την πρώτη. Ξεκίνησε δε -για την ώρα;- από τις τοπικές εκλογές. Ως πρώτο, ίσως, αναγνωριστικό βήμα. Κι από κει και πέρα βλέποντας και κάνοντας. Με όπλο πάντα την τεράστια οικονομική του επιφάνεια. Με μέσον την πολύ μεγάλη «επιρροή» του στο πολιτικό σύστημα. Και με εφαλτήριο τη δημοφιλία της ποδοσφαιρικής ομάδας της οποίας ηγείται. Ιδίως στον συγκεκριμένο χώρο εκλογικής αναφοράς.
Και από κείνη τη στιγμή ξεκίνησαν όλα. Είδαμε τον νυν δήμαρχο και επίσημο υποψήφιο της Ν.Δ. να εγκαταλείπεται από στενούς του συνεργάτες. Οι οποίοι σπεύδουν να πλαισιώσουν τον νέο αστέρα. Είδαμε τα τοπικά παλληκάρια της Ν.Δ. (ακόμη και υπουργούς εν ενεργεία) να σφάζονται στην ποδιά του «Προέδρου». Είδαμε πολιτευομένους, ακόμη και του λεγόμενου προοδευτικού(!) χώρου, να κάνουν το ίδιο. Με ποιος ξέρει ποια και πόσο «πολιτικά» κριτήρια. Και βλέπουμε την ηγεσία του κυβερνώντος κόμματος να τα ‘χει κυριολεκτικά χαμένα. Δεδομένου ότι και η καινούργια προσπάθεια στην πραγματικότητα «δική της» είναι. Καραμπινάτη δεξιά. Με σαφείς ακροδεξιές αποκλίσεις, απ’ ό,τι λέγουν οι καλά γνωρίζοντες. Έτσι ώστε, αν δεν υπήρχαν προβλήματα τεχνικού, ίσως ώς ένα βαθμό και ηθικού χαρακτήρα, ο επίσημος υποψήφιος θα είχε ήδη εγκαταλειφθεί. Χαλαρά…
Πουκάμισα αδειανά…
Ο άλλος νέος αστέρας, το καινούργιο πολιτικό φρούτο της εποχής, ο οποίος, απ’ ό,τι όλα δείχνουν, εξασφαλίζει, πάντως, υπολογίσιμη αποδοχή, το είπε προ ημερών καθαρά. Οι ιδεολογίες, είπε, είναι πλέον πουκάμισα αδειανά. Περιγράφοντας έτσι το πλαίσιο στο οποίο φιλοδοξεί να κινηθεί. Δηλαδή στο «τίποτα» ή μάλλον στο «όλα» και στο «τίποτα». Εν απολύτω ιδεολογικώ και πολιτικώ κενώ. Λες και τα προβλήματα δεν έχουν χρώμα. Λες και δεν έχουν χρώμα ούτε οι λύσεις τους. Τα προβλήματα δεν αποτελούν συνέπεια συγκεκριμένων πολιτικών. Και οι προτάσεις για την αντιμετώπισή τους δεν είναι κι αυτές ενταγμένες σε συγκεκριμένες ιδεολογικοπολιτικές φόρμες. Λες και υπάρχουν άχρωμες και άοσμες και απολίτικες «στάσεις». Ή λες και οι επίδοξοι διαχειριστές μπορεί να είναι απλώς καλών ή λιγότερο καλών προθέσεων άνθρωποι κι αυτό από μόνο του να κρίνει την επιτυχία.
Στο ίδιο μοτίβο και το πειραιώτικο εγχείρημα του μεγαλοεπιχειρηματία, μεγαλοπαράγοντα. Θα κινηθεί, μας είπε, από τη Δεξιά ώς την Αριστερά. Που πάει να πει, όλοι οι καλοί χωράνε. Τώρα, σε τι ακριβώς χωράνε, ποιες πολιτικές θα εφαρμόσουν, ποια συμφέροντα θα υπηρετήσουν, δεν έχει και πολλή σημασία. Θα τα δούμε όλ’ αυτά στην πράξη, και πάντως μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου. Πρόκειται για την κλασικότερη περίπτωση της καθαρόαιμης δεξιάς αντίληψης για την πολιτική δράση. Της πιο συμπλεγματικής δεξιάς αντίληψης. Που την έχουμε δει και ξαναδεί και ξαναδεί. Και την έχουμε κι αν την έχουμε υποστεί. Και πρόκειται, από την άλλη, για κλασική απόπειρα παγίδευσης των πολιτών σε χαζοχαρούμενα αγαπησιάρικα σχήματα, άχρωμα σε πρώτο επίπεδο, εντονότατα χρωματισμένα στην πραγματικότητα. Σε βαθύ μπλε χρωματισμούς, με φαιό προς το γκρίζο συνήθως φόντο. Αλλά, βλέπετε, ψαρεύουν άνετα αυτές οι αντιλήψεις, στα θολά νερά της οικονομικής κρίσης, με τις συνακόλουθες πολιτικές παθογένειες. Ψαρεύουν στην απαξίωση του πολιτικού προσωπικού. Ψαρεύουν στην, ως εξ αυτών, τεράστια στις διαστάσεις της ρευστότητα του πολιτικού σκηνικού της χώρας. Διόλου αθώα ασφαλώς. Και διόλου άσχετα προς τα συμφέροντα και τις επιδιώξεις του συστημικού σύμπαντος.
Και πάντως, για την περίπτωση για την οποία μιλάμε, αν λάβει κανείς υπ’ όψη τις όλες ιδιότητες και τα αντίστοιχα συμφέροντα των εμπνευστών, άνετα μπορείς να υποψιαστείς πως έχουμε να κάνουμε με τον ορισμό της διαπλοκής. Και ό,τι ήθελεν προκύψει…”ΜΑΚΕΛΕΙΟ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου