Μέχρι σήμερα η γυναίκα μου αν και δεν κατάκρινε ευθέως το ότι ασχολιόμουνα υπέρ του δέοντος με τους συναδέλφους της Ζ μέσω του fb εντούτοις πάντα μου έλεγε «περσινά ξινά σταφύλια» για το γεγονός ότι, ναι μεν ήταν μια καλή υπηρεσιακή εποχή για μένα και κατ’ επέκταση για την οικογένειά μας αλλά δεν παύει να είναι κάτι που ανήκει στο παρελθόν όπως χαρακτηριστικά μου τόνιζε.
Στην απάντησή μου ότι όταν έβλεπα παλιές φωτογραφίες δικές μου αλλά και άλλων Ζητάδων από εκείνη την εποχή βούρκωνα (όπως έγραψε πρόσφατα και ο Μάκης Ανδριόπουλος), μου έλεγε ψιλό-κοροϊδευτικά ότι μεγάλωσα και πρέπει να απογαλακτιστώ.
Μετά τη συγκέντρωση του Σαββάτου που και η ίδια συμμετείχε οι απόψεις της άλλαξαν. Είχε εντυπωσιαστεί από το κλίμα που επικράτησε. Είδε εμένα να χαιρετάω και να με χαιρετούν εγκάρδια τουλάχιστον 100 άτομα. Άκουσε τουλάχιστον 30 άτομα να μου λένε να δώσω χαιρετίσματα στον αδελφό μου τον Αντώνη ρωτώντας με παράλληλα τι κάνει και που βρίσκεται. Έβλεπε συνέχεια ο ένας να χαιρετάει τον άλλο χωρίς σκοπιμότητες της στιγμής αλλά με εγκάρδιους ασπασμούς και ειλικρινά αισθήματα αγάπης για τον φίλο, το συνάδελφο, τον παλιό συνοδοιπόρο στο δύσκολο επάγγελμά μας και εντυπωσιάστηκε θα έλεγα σε μεγάλο βαθμό.
Ενώ γνώρισε κάποτε αρκετούς από αυτούς τους ζητάδες και ήξερε για το δέσιμο που είχαμε μεταξύ μας όταν συνυπηρετούσαμε, δεν φανταζόταν ότι ύστερα από 15 χρόνια, το δέσιμο που είχαμε τότε αλλά και η φιλία εκείνων των καιρών θα έμεναν αναλλοίωτα στο χρόνο. Μπορεί οι συνθήκες της ζωής και ο αδηφάγος χρόνος να μας απομάκρυναν το έναν από τον άλλον αλλά όταν ενωθήκαμε ξανά στα μάτια του καθενός από εμάς δεν έστεκε μπροστά του ο συνταξιούχος 50ντάρης (και βάλε) πρώην συνάδελφος. Απέναντί του, μπροστά του, δίπλα του στο τραπέζι, καθόταν ο Λεωνίδας, ο Δημήτρης, ο Γιώργος, ο Κώστας και ω του θαύματος για περίπου τρείς ώρες αυτοί οι τέσσερεις ήταν 25άρηδες όπως τότε που μαζί δούλευαν στον τομέα.
Όταν φύγαμε από το κέντρο τη ρώτησα να μου πει τις εντυπώσεις της μιας και υπέθεσα ότι μπορεί να έπληξε αφού οπωσδήποτε δεν είχε κάτι κοινό με όλους αυτούς και ήταν απλώς θεατής των συζητήσεων και των διαδραματιζόμενων στη συγκέντρωση. Η απάντησή της απλή και σύντομη: «Μου άρεσε, πέρασα καλά». Σίγουρα δεν ήταν μια διπλωματική απάντηση αλλά περιείχε μέσα σε μια φράση όλα τα συναισθήματα που έβλεπα και στα μάτια της. Την ρώτησα τι ακριβώς της άρεσε και άρχισε να μου περιγράφει όλα όσα προανέφερα και κυρίως να μου εξηγεί το αυταπόδεικτο ότι δηλαδή ήταν έκδηλη και ειλικρινής η χαρά όλων που ξανάβλεπαν τους παλιούς συναδέλφους και συνεργάτες.
Αν η γυναίκα μου ή οι γυναίκες των άλλων που ήταν στη συγκέντρωση ένιωσαν κατ’ αυτόν τον τρόπο πως πρέπει να ένιωσα εγώ, ο Λεωνίδας, ο Δημήτρης, ο Γιώργος, ο Κώστας που άλλωστε περάσαμε κάποτε ατελείωτα 5ωρα εργασίας μαζί, κάναμε δεκάδες χιλιόμετρα ο ένας δίπλα στον άλλο και ενώ ήμασταν για 15 και 20 «χαμένοι» μεταξύ μας, ξαφνικά βρισκόμασταν ο ένας απέναντι από τον άλλο όπως και τότε.
Οι τρείς – τέσσερες ώρες που κάτσαμε στο τραπέζι φυσικά και δεν έφτασαν για να θυμηθούμε ιστορίες του τότε, να καλύψουμε τα χαμένα χρόνια και να ενημερώσουμε τους άλλους για το τι έχουμε κάνει ο καθένας όλα αυτά τα χρόνια. Ούτως ή άλλως (όπως έγραψε και ο Καβαλινάκης) βλέποντας όλοι μας μπροστά μας τόσους παλιούς αγαπημένους συνεργάτες, μέσα στο μυαλό μας φτιάχναμε εκείνη τη στιγμή μία ταινία μικρού μήκους (όπως η πρόσφατη του fb), ταινία που περιείχε στιγμές που είχαμε ζήσει τότε με όσους βλέπαμε μπροστά μας προχθές.
Μπορεί αυτός που στεκόταν μπροστά μας να έχει πλέον άσπρα μαλλιά και παραπανίσια κιλά αλλά εγώ και πιστεύω όλοι μας προσπαθήσαμε να τον θυμηθούμε όπως ήταν τότε, 25άρης, αδύνατος, μανεκέν μέσα στα δερμάτινα που φορούσε. Ειδικά όταν εμφανίστηκε στην ταβέρνα ο Σπύρος ο Ζώης φορώντας την δερμάτινη τιμημένη στολή του Ζητά, όλοι μας πιστεύω ζηλέψαμε. Ποιος από εμάς δεν θα ήθελε για ένα έστω ωράριο να δουλέψει καβάλα στο άσπρο άλογο, να φορέσει το σήμα της Ζήτα στο στήθος, να κάνει χρήση σήματος Β και Γ, να τρέξει για να πάει γρήγορα στο σήμα, να κάνει ένα-δύο ποιοτικούς ελέγχους σε ξεβράκωτα, να ανεβάσει λίγο την αδρεναλίνη.
Πολλοί συνάδελφοι δεν ήρθαν στη συγκέντρωση για διαφόρους λόγους (Απόσταση, εργασία, έλλειψη χρημάτων, προσωπικές κόντρες και διάφορα άλλα). Άλλοι πάλι δεν ήρθαν αν και τα προηγούμενα χρόνια είχαν πάει στις ανάλογες συγκεντρώσεις. Σε όλους αυτούς που θα τύχει να διαβάσουν την ανάρτησή μου έχω να πω το εξής; Σεβόμενοι όλοι και τα αδέλφια μας που δεν βρίσκονται στο μάταιο τούτο κόσμο θα πρέπει όλοι μας πρώτα ο θεός και να έχουμε υγεία να βρισκόμαστε στην επόμενη συνάντηση μόνο και μόνο για να ζήσουμε στιγμές σαν και αυτής της συγκέντρωσης. Να γεμίσουμε ξανά μπαταρίες, να θυμηθούμε τα ωραία χρόνια που περάσαμε τότε. Και αν για κάποιον, ένα-δύο άτομα δεν του κάνουν ή έχει προηγούμενα μαζί τους ας μη τους χαιρετήσει. Σίγουρα θα βρει δεκάδες άλλους να ανταλλάξει έναν χαιρετισμό, μια αγκαλιά, έναν ασπασμό και να θυμηθεί μαζί τους τα νιάτα του και τις ωραίες στιγμές που μαζί περάσανε.
ΓΙΑ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΖΗΤΑΣ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΖΗΤΑΣ.
ΣΠΥΡΟΣ .Σ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου